Korelacja pomiędzy wiązaniem insuliny w izolowanych komórkach tłuszczowych a wrażliwością na insulinę u otyłych osób.

W badaniu tym zbadano związek między wiązaniem insuliny z receptorem w metabolicznie ważnej tkance docelowej in vitro a wrażliwością na insulinę in vivo u otyłych osób. Specyficzne wiązanie insuliny zmierzono w 24 ° C w izolowanych powiększonych komórkach tłuszczowych otrzymanych od 16 pacjentów, obserwując wpływ wzrastających stężeń insuliny nieznakowanej na wiązanie [125I] insuliny. Scratchardowe wykresy danych wiązania były krzywoliniowe z wklęsłością ku górze, kształtu podobieństwa i zasadniczo równoległe. Badania kinetyczne nad dysocjacją [125I] insuliny z komórek tłuszczowych wykazały, że te krzywoliniowe wykresy Scratcharda można wytłumaczyć obecnością miejsca: interakcje w miejscu ujemnego typu kooperacyjnego. Różnice w wiązaniu między poszczególnymi pacjentami wynikały głównie z różnic w liczbie miejsc receptorowych, niezależnie od tego, czy są wyrażane w odniesieniu do liczby komórek, objętości komórek czy powierzchni komórki. Te wyniki nie zostały uwzględnione przez różnice w degradacji [125I] insuliny. Ostra ekspozycja insuliny in vitro na tkankę tłuszczową nie miała znaczącego wpływu na wiązanie insuliny [125I] z izolowanymi komórkami. Liczba miejsc receptorowych była bezpośrednio skorelowana z wrażliwością na insulinę in vivo, mierzoną jako stała szybkości (Kitt) dla spadku stężenia glukozy we krwi po dożylnej insulinie i była odwrotnie skorelowana z poziomem insuliny w osoczu na czczo. Odkrycia te potwierdzają te z innych badań z użyciem ludzkich jednojądrzastych leukocytów i różnych tkanek od otyłej myszy, które wskazują, że zmniejszone wiązanie insuliny jest charakterystyczną cechą oporności na insulinę w otyłości.
[więcej w: medycyna pracy włocławek, dyżury aptek ostrów maz, rzucawka porodowa ]